'YOUR FEET WILL TAKE YOU WHERE YOUR HEART IS'

Fijne ontmoetingen, boeiende gesprekken en lachende kinderen. Meer had ik niet nodig om me energie te geven deze week.
Én onze eerste fiesta natuurlijk! Alle barangays vieren feest op de dag van hun patroonheilige. Zaterdag waren we uitgenodigd op de fiesta in de barangay van Indae, een collega van Bidlisiw. Tijdens een fiesta zetten de bewoners hun deuren open, maken ze heerlijk eten zoals lechon (varken op het spit, een Cebuaanse specialiteit) en huren ze een videoké-installatie. Hetzelfde principe als onze karaoke’s: meekwelen met foute hits! Niemand geneerde zich ook al kent niet iedereen elkaar. Ze geven het beste van zichzelf in het Engels, Tagalog of Cebuano. Hoewel dat ‘beste’ soms zeer relatief was. Princess was hilarisch! Vals als een kat, maar wel met de guts van een wereldster. Natuurlijk verwachtten ze van ons ook een performance, dus heb ik maar ‘Kryptonite’ en een foute versie van ‘I will survive’ gezongen. Man man man, wat was dat.
Maar wel tof om eens mee te maken zo’n fiesta, hopelijk volgen er nog veel!

De lachende kinderen die mij gelukkig maakten waren de CICL (en hun broers en zussen) die mee waren naar de Primary Caregivers Enhancement Trainging (PCET) in Vañu Beach. De ouders van barangay Opao kregen er een training over communicatie binnen het gezin. De laatste opdracht vond ik de leukste, ze moesten per gezin een vlieger maken. Echt toffe resultaten en mooi om de gezinnen zo te zien samenwerken & glunderen. Tussen de workshops door heb ik veel met de kinderen in de zee gespeeld. Het was eigenlijk niet het plan om met mijn kleren aan van top tot teen nat te worden. Sara was onderweg en had mijn zwemkledij mee, maar het was zo warm dat ik toch al even met mijn voeten in het water wou. Dat was natuurlijk buiten de kinderen gerekend :p Tegen de avond doodmoe van al het geklim en geklauter op mijn schouders, ‘Ate Eva, gooi mij in het water! Ate Eva, nu ik, nu ik!’. Daarna hebben ze mij op het strand het Filipijns spelletje ‘dakpan’ geleerd. Of beter gezegd ‘proberen leren’ want ik bakte er in het begin niet veel van, aangezien het allemaal in Cebuano te doen was. Letterlijk met handen en voeten uitleggen maakt op een speelse manier al heel veel mogelijk.

En dat is ook de manier waarop ik de komende maanden activiteiten zal moeten begeleiden. Cebuano is echt moeilijk, maar wel tof om te leren. Als ik ergens neer zit en al snel omringd wordt door een heleboel kinderen, mondt dat vaak uit in een lesje Cebuano. Zoals eerder deze week toen ik even voor het kantoor in Looc zat. Eerst zijn ze super verlegen en nieuwsgierig, daarna beginnen ze mij uit te vragen over het land waar ik vandaan kom en uiteindelijk eindigt een lesje Cebuano met uitbundige klapspelletjes en dansjes waarmee ze mij tot 10 leren tellen.
Tellen, groeten, winkelen en de jeepney nemen, veel verder reikt mijn woordenschat voorlopig nog niet. Mijn taken voor de komende maanden zijn er dus ook op afgestemd om met een beperkte woordenschat toch met de kinderen in interactie te kunnen gaan. Individuele begeleiding zit er dus niet echt in, maar wel veel groepsactiviteiten (wat ik als sociaal-cultureel werker zeker niet erg vind).

Eén van mijn hoofdtaken voor de komende maanden is het mee begeleiden van ‘diversion activities’. De kinderen in conflict met de wet (CICL ) en hun families hebben nu al een heel deel van het proces met Bidlisiw doorlopen:  Alle therapeutische sessies, counseling sessions, familietrainingen en family encounters zitten er al op. De volgende groep begint pas in april.
Het enige dat nu nog op de planning staat in hun proces, zijn de diversion activities. Dat zijn ontspanningsactiviteiten in het weekend om hen een aangename tijdsbesteding te geven, en zo te voorkomen dat ze op straat rondhangen en teruggrijpen naar hun illegale activiteiten. Ik ga mee de sportieve activiteiten begeleiden (samen met een voetbaltrainer) en het plan is ook dat ik gitaarlessen ga geven.
Een andere stagetaak is het helpen opstarten van een permanent activiteitencentrum, hier op de tweede verdieping van ons kantoor. Het is de bedoeling om een kindvriendelijke ruimte te creëren waar de kinderen een aantal namiddagen per week na school terecht kunnen voor activiteiten, hulp met schoolwerk, oefenen op de gitaar, computeren, enz.
Naaste de praktische opstart, ga ik ook verantwoordelijk zijn om activiteiten voor dit centrum te ontwikkelen (verschillende thematische activiteiten, steeds met een link naar kinderrechten). Dit is mij echt op het lijf geschreven, ik heb al heel wat ideeën en heb er ontzettend veel zin in!

De fijne ontmoetingen kwamen op de meest onverwachte momenten. Zoals Mary-Jane, een straatverkoopster die mij aangenaam verraste. No offense, maar verkopers zijn hier meestal vriendelijk om dat ze hopen iets aan de man te brengen. Maar deze vrouw wou helemaal niks van mij, behalve een aangename conversatie. Ik was oprecht blij met haar gezelschap terwijl ik 20 min. op Princess stond te wachten aan de kathedraal.

Toen ik tijdens een lange jeepneyrit aan de praat geraakte met een zekere Reds, bleek de fille niet lang genoeg om uitgepraat te geraken. Altijd leuk als een gesprek met een vreemde je verder leidt dan de gebruikelijke koetjes en kalfjes. We hadden het onder andere even over het boek dat hij vast had in de jeepney. En zo kwam het dat hij mij zondag een paar boeken kwam brengen die ik mag lenen, omdat ik hier al door mijn leesvoer zit. Hij bleef wat plakken, en uiteindelijk werd het een heel gezellige avond. Echt op het gemak, geen moeite moeten doen om het gesprek aan de gang te houden aangezien Red een echt babbelaar is. De tijd ging snel voorbij met praten, pintjes en regenwormen spelen*.

Wat nog zo’n fijne ontmoeting was, was de terugkomst van mijn goede vriend Mustafa. Hij vindt het precies leuk om enkel zijn kop te laten zien als Sara in noorden zit. In mijn eentje die muis naar buiten jagen was echt een mission impossible. Gewapend met mijn koplamp, een veegborstel en The Doors op de achtergrond loop ik als een halve zot achter hem van de kast naar de keuken naar de zetel naar de kast naar de keuken,… Om dan uitgeput in de zetel neer te ploffen en geen idee te hebben waar hij zit. Meteen goed voor een work out van een half uur, ideaal tegen die extra rijst-kilo’s!

*Regenwormen, het dobbelspel dat overal met mij meereist. Emma en ik hebben het in Zweden al bekend gemaakt, nu zijn de Filipijnen aan de beurt.