HET LAND VAN CONTRASTEN

Niet te geloven dat ik hier al bijna een maand ben in ‘het land waar de mensen altijd lachen’, zoals sommigen zeggen.
Naar mijn eerste ervaringen ook ‘het land van contrasten’. Oogverblindende contrasten tussen de rinkelend kassa van de chique shoppingcenters en het rinkelend potje van de bedelaar vijf meter verder. De torenhoge hotels tegenover het gigantische aantal slums. De vrouwen die een maandloon spenderen aan een injectie om er blanker uit te zien tegenover de oogst die maar net genoeg oplevert om van te overleven.
De drukke straten van Cebu City tegenover de prachtige bergstreken. De vervuilde stadsrivieren tegenover een verfrissende duik in de heldere blauwe zee. De verbijsterende ongelijkheid en corruptie tegenover oneindige gastvrijheid en positiviteit.

Zo zit ik te mijmeren, terwijl ik in Ayala op Sara zit te wachten. Het centrum van de blinkende zijde van de medaille. Luxueuze winkels, een aangelegde tuin met watervalletjes, restaurants, alles wat je hartje begeert. Of…? Ben ik abnormaal om mij niet thuis te voelen in dit wereldje van bling-bling, selfies nemende jongeren en de ontelbare Westerse mannen met witte sokken in hun sandalen, een bierbuik, t-shirt in de broek en veel te jonge Filipina aan hun arm?
Zodra je je verder door de stad laat meevoeren in de eeuwig toeterende verkeersstroom, merk je dat de meeste mensen hier niet op een wolkje drijven, maar op een vervuilde luchtstroom.
Letterlijk, want de vervuilde lucht stinkt hier bijna even erg als de stinkende ongelijkheid. Maar laten we even gas terug nemen.

Ik heb wat tegengif nodig om niet cynisch te worden van alle consequenties van armoede die ik hier zie: gebroken families, geweld, misbruik, gezondheidsproblemen, criminaliteit,…Dat tegengif kan ik gelukkig vinden door overdag terecht te komen in een organisatie die gemotiveerd is om die ongelijkheid aan te pakken, om de families sterker te maken, om aan de structuren te rammelen. Ik heb dat nodig, ik moet mijn verontwaardiging kunnen omzetten in actie.
Wat niet betekend dat ik beweer hier in die vijf maanden de wereld te kunnen veranderen. Maar ik ga wel heel veel kunnen leren in Bidlisiw, een organisatie die heel wat kleine wereldjes verandert. Een kind dat opgroeit in generaties van armoede, dat criminele feiten pleegt om bij te kunnen dragen in het gezinsinkomen. Zo’n kind een nieuwe toekomst leren kennen, een toekomst waar er plaats is voor dromen; dat is waarvoor we het doen. Ik heb inspirerende jongeren ontmoet die met het juiste duwtje in de rug en tonnen motivatie hun dromen kunnen bereiken.
Bijvoorbeeld de voormalige CICL die nu voor Sarabande werken, de (ondertussen) zelfstandige cateringservice die ontstaan is uit een project van Bidlisiw. Ik sprak dit weekend met Jérome, één van de twee vaste krachten van Sarabande. Hij kon niet zo veel Engels, maar was duidelijk genoeg toen hij zei ‘Ik kan misschien niet zo veel, maar koken dat is mijn specialisatie’, met een bescheiden maar trotse lach.
Of mijn internmate Apple, die keihard heeft moeten knokken voor haar studiebeurs, om het  te kunnen maken tot de gepassioneerde sociaal werkster die ze nu is.
Of de kinderen die via organisaties als Bidlisiw de draad terug opnemen, via ALS (waar ik het eerder over had) hun school afmaken, en kei hard werken voor een betere toekomst. Mijn bewondering voor hen is echt groot. Zij zijn de positieve noot, de inspiratie, de reden waarom idealisten die dromen van verandering de hoop niet verliezen.
Zij zijn degenen die mij erbij doen stilstaan hoe bevoorrecht ik ben om naar school te kunnen gaan, te kunnen kiezen wat ik wil studeren, naar de andere kant van de wereld te reizen. Dat heb ik te danken aan de kant van de wereld waar ik geboren ben en de familie waarin ik ben opgegroeid. Ik besef hier meer dan ooit hoe gelukkig ik mezelf mag prijzen om een warme thuis te hebben die mij alle kansen biedt om te worden wie ik wil. Danku mama en papa. Ik denk dat ik dat niet genoeg zeg.