BEGINNENDE GITAARTALENTEN, BRIEVEN EN BOHOL

Mei was ingezet met heel wat pech. Sara`s laptop kapot, allebei (bijna) bestolen geweest, Sara die zich verbrand aan de uitlaat van de habal-habal, een ooronsteking krijgt en daarna nog een keelontsteking. En ik die een weekje out was omdat mijn maag op de ene moment staakte en op de andere moment overwerkt was (om jullie de details te besparen). Maar he, daar laten we ons toch niet door ontmoedigen zeker?

Na 4 maanden blijft mijn stage nog steeds boeiend. Ik ben echt blij dat ik ondanks de moeilijkheden die komen kijken bij een buitenlandse stage, toch echt taken kan krijgen die mij voldoening geven.
Naast de Tambayan-activiteiten geef ik nu ook gitaarles. Voor de rest van mijn stage elke dinsdagnamiddag, en daarna zet een vrijwilligster de lessen verder op zondagnamiddag. Echt tof om een paar natuurtalenten te ontdekken! Heel wat Filipino`s kunnen ook echt mooi zingen, waaronder ook een paar van de KIYO-kinderen blijkbaar! Als hun vingers pijn beginnen doen door gitaar te spelen, nemen we dus even pauze door een paar liedjes te zingen. Ik moet wel mijn muzieksmaak wat bijschaven, want die strookt niet echt met de populaire hitjes hier (denk Ed Sheeran, Psy, One Direction, Taylor Swift, Nicki Minaj en meer van dat ‘heerlijks’). Je hoort hier echt op elk moment van de dag dat soort popliedjes (en tienduizend keer hetzelfde!). In elke supermarkt, cantina, sportzaal, videokebar, jeepney, enz. Dan doet het soms zo`n deugd om in ons huisje even mijn eigen muziek op te zetten. Gelukkig strookt Sara haar muzieksmaak ook meer met de mijne dan met die van de Filipino`s ;-)

De Tambayan-activiteiten donderdag en vrijdag gingen deze keer over ‘the world’. Ik was zelf super enthousiast over mijn concept, dus ik was echt benieuwd hoe de kinderen erop gingen reageren. Tijdens de eerste activiteit in de Tambayan hadden we hen ideeën in de ‘ideabox’ laten steken. En één iemand had opgeschreven dat ze graag over de wereld wou leren. Ik had gemerkt dat veel kinderen (en volwassenen eigenlijk ook) niet veel kennen over de verschillende werelddelen en landen. Iedereen met spleetogen is een Chinees en elke blanke een Amerikaan. Ik word altijd Americana genoemd, en kreeg zelfs al de vraag wanneer ik terug vlieg naar New York. Sommigen hebben nog nooit van Europa gehoord, laat staan van België. Voor velen is hun wereld beperkt tot hun wijk en hun stad. Ik was dus super enthousiast om iets rond dit thema te doen.

Ik vond het echt de tofste Tambayan-activiteit tot nu toe! De kinderen deden super goed mee en waren echt nieuwsgierig om te leren over de verschillende continenten en landen. Na een filmpje en interactieve uitleg hadden we er een kleine competitie van gemaakt. Ze moesten enveloppen zoeken met de verschillende continenten en bijpassende foto’s in. Ze moesten dan op de grote blauwe zee de continenten op de juiste plek plakken en zoeken welke foto erbij past. De Eiffeltoren in Europa, de Chinese Muur in Azië, enz. Echt zalig om te zien hoe ze er in opgingen!
Daarna trokken we de wijk in om hen een foto te laten maken met een typisch Filipijnse achtergrond. Ze poseerden trots toen ik hen beloofde dat we er een postkaart gingen van maken om naar Europa te versturen.
Vrijdag mochten ze dan elk een iemand uitkiezen om naar te schrijven. Ik had vrienden van Portugal, Zweden, Turkije, Hongarije, Finland en Italië gevraagd om mee te doen (leve Europese vrienden!)
De kinderen hadden even een duwtje in de rug nodig om de brief te schrijven, maar uiteindelijk zijn de resultaten echt leuk. Ze vertelden wat over zichzelf en vroegen ‘hoe koud is het daar?’, ‘eet jij ook rijst?’, ‘wat is je favoriete sport?’, enz. Eén jongen vroeg zelfs of er een bruid voor hem zou zijn in Portugal, haha :p Nu alleen nog hopen dat de brieven goed toekomen. Ben benieuwd naar de reacties!

Boholololoo!

Al vanaf de eerste week dat we hier waren wouden we graag eens naar Bohol gaan. Anjo, de vriendelijke ober die we in Talamban hadden leren kennen (en die toen mee mijn gitaar is gaan kiezen) woont daar. Hij had ons toen gezegd dat we hem zeker iets moesten laten weten als we er eens zouden geraken. 
En nu was het eindelijk zo ver! Twee uurtjes op de ferry en we kwamen aan op het eiland Bohol. Net als in Siquijor hadden we dus weer de chance om een super vriendelijke local als gids te hebben. De eerste dag kwam Anjo ons ophalen en reed hij ons met zijn brommer overal naartoe. Eerst gaan eten bij hem thuis, en daarna met zijn zus & neef naar een natural spring. Jammer genoeg niet meer zo ‘natural’ omdat ze er meer een soort zwembad van hadden gemaakt, en er redelijk veel volk was. Anjo had ons gewaarschuwd, en effectief… vanaf het moment dat wij in het water doken durfde precies niemand meer te zwemmen en werden we echt aangegaapt. Blijkbaar zien ze hier niet zo veel blanke toeristen, we voelden ons net apen in een kooi.
Daarna zijn we ook echt apen gaan voederen! Apen die gelukkig niet in een kooi zaten, maar door een speciale lokroep van hun verzorger het teken kregen dat ze gevoederd zouden worden. Na even wachten en vooral niet in de lach proberen te schieten met het rare gilletje van de verzorger, kwamen de apen uit het bos. Echt wijs om hen pindanootjes uit onze handen te laten eten. Ze zien er misschien schattig uit, maar het werd ons afgeraden om hen langer dan 10 seconden in de ogen te kijken, want dan zouden ze wel eens agressief kunnen worden.

’s Avonds reden we nog naar de markt om de ingrediënten te kopen voor een les ‘Filipijns koken voor dummies’ van Anjo. Daarna met de hele familie Uy gezellig gegeten, echt schatten van mensen!

Na een rustige nacht in een goed bed wakker geworden met niks anders dan het getsjirp van krekels & vogels. Echt genieten, daar in ‘Nutshuts’. Een mooie kamer vlak aan de prachtige appelblauwzeegroene ‘Loboc River’ omringd door palmbomen, lekker eten en dan… KAYAKKEN! Mijn favoriete activiteit van heel het weekend! Zalig ontspannend & verfrissend om in de waterval te springen. Als we af en toe de toeristische ‘floating restaurants’ met foute Nicole & Hugo-achtige muziek zagen passeren, waren we altijd blij dat we in onze kayak zaten i.p.v. daarop! In de namiddag trokken we met Anjo, zijn zussen Angeline en Trisha en hun neef Archie naar Panglao Beach. Zwemmen, vis roosteren, gitaar spelen en zingen bij zonsondergang. Lang niet slecht. Echt een muzikale familie trouwens! Anjo kan goed gitaar spelen, en zijn zussen kunnen echt mooi zingen. Met hun twee jongste broers erbij op drum en basgitaar, vormen ze zelfs een echte familieband. Anjo, Trisha en Angeline hebben de avond nog mogen afsluiten door een paar nummers te spelen in de bar op Panglao Beach!

Weer een voordeel van lokale vrienden: gratis slaapplaats, die nacht bij Archie! De volgende ochtend ontmoetten we Lynn & Steven. Een Filipijnse vrouw en haar Belgische man die Sara kent van haar Afrikaanse dans. Ze kwamen Lynn’s familie bezoeken in Manila en deden even een sidetrip naar Bohol. Dit werd onze eerste écht toeristische dag sinds we hier in de Filipijnen zijn, met een busje dat ons naar alle highlights bracht. De chocolate hills (licht teleurstellend, omdat je er niet kon wandelen), de vlindertuin (met oversekste gids) en oh ja… het floating restaurant! Allemaal niet volledig ons ding, maar wel grappig voor eens één dagje.

’s Avonds toen we op de boot terug naar huis zaten te wachten, kwamen er twee meisjes popcorn en nootjes verkopen. Uiteindelijk hebben we nog een tof gesprekje met hen gehad, in ons eigen Cebuano-Engels-gebarentaaltje. De twee zusjes heetten Angel en Anika (‘Zoals de vriendin van mijn jeugdidool Pipi Langkous!’, vertelde ik haar :p). In de zomervakantie verkopen ze snacks aan de toeristen. Maar tijdens het schooljaar gaan ze gelukkig wel naar school, en trots vertelden ze ons in welke graad ze al zaten. Twee kleine maar pittige meisjes!
Er lagen een paar foto’s die we hadden afgedrukt op onze tafel, en ze wouden zo graag een foto van ons hebben. Ergens in een huis in Bohol ligt dus onze foto met ‘Amping kanunay!’ erop.
Take care always.