PLOTS BESEF JE...

19 juni 2015

Plots besef je… Het is al bijna gedaan!

Hoe de tijd voorbij vliegt is te zot voor woorden. Ik heb de voorbije weken vooral zoveel mogelijk proberen genieten. Van mijn stage, onze fantastische Filipijnse familie, de mooie natuur, de levendige stad, kleine en grote verrassingen.

Nog maar eens een kleine verrassing voor mijn darmen, na Bohol nog een week ziek geweest. Maar daarna liep alles gelukkig weer vlotjes. Bezoek gehad van KIYO, mijn laatste stage-activiteiten afgewerkt en tussendoor dit boeiende land nog wat verder kunnen verkennen.

BANTAYAN

Ik mocht voor mijn stage een paar dagen naar Bantayan, een eiland ten noorden van Cebu. Sara moest na het weekend ook in het noorden zijn, dus was het de ideale gelegenheid om een paar dagen vroeger te vertrekken en zo ontspanning & stage te combineren.
De sfeer op die kleinere eilanden zoals Bantayan, Siquijor, Camotes,… is echt relax. ‘Island life’ zoals ze zeggen, betekent dat de hangmat uitgehaald wordt, elke voorbijganger vriendelijk toegezwaaid wordt en alles een versnellingske lager gaat. We besloten om de tricycle en jeepneys even achterwege te laten en fietsen te huren. In de stad zouden we ons leven wagen op de fiets, maar Bantayan was daar ideaal voor. In de prachtige avondzon was het zalig om na 4 maanden nog eens te fietsen! En dan in het dorp een ijsje eten en een paar San Mig Apples kopen om op het strand op te drinken. Het kan slechter!
Na een snikhete nacht met weinig slaap gingen we mijn collega’s bezoeken die voor een paar maanden in Bantayan blijven voor project rond ‘vocational skills training for young people’. Echt een goed project vind ik, waarbij ze kansen geven aan mensen die het echt nodig hebben. Jongeren van Bantayan en omringende eilanden krijgen de kans om een korte opleiding te volgen in commercial cooking, digital arts, horeca, ICT of massage. Een problematiek op veel eilanden, is dat het moeilijk is om hogere studies te doen, door de grote afstand en kost. De meeste kinderen maken hun high school af en beginnen daarna te werken als visser of landbouwer. Deze beroepen zijn zeer kwetsbaar op een eiland dat vaak getroffen wordt door tyfoons. Via deze opleiding kunnen ze hun vaardigheden uitbreiden en een stabieler inkomen verwerven.

FIESTA & FEEST!

Ate Juliet had ons al lang op voorhand gevraagd om 31 mei zeker vrij te houden. Want dan was het fiesta in Pit-Os! We waren blij dat we – tot onze verbazing – mochten helpen met de voorbereidingen. Anders mogen we nooit helpen met afruimen of afwassen, en zegt ze steevast ‘No, I’ll be the one’. Maar nu liet ze ons de loempia’s maken.
Rond 17u kwamen de eerste mensen al toe en moesten we met hen mee-eten. Als er dan een beetje laten nieuwe mensen bijkwamen riepen ze weer ‘let’s eat!’, dus na een tijdje stonden we echt op ontploffen! Hoe die kleine Filipino’s zo veel kunnen eten, blijft mij toch een raadsel.

Donderdag nog eens feest, de verjaardag van Sara! J
Dat konden we natuurlijk niet ongemerkt voorbij laten gaan. Ballonnen in het muskietennet gegooid en lekkere wentelteefjes gemaakt voor we naar Genesis Valley vertrokken. Op zich niet zo’n speciaal park, maar tof om er nog eens te kunnen zwemmen. En dichtbij, zodat we in de namiddag terug konden gaan om Sara haar verjaardagsdiner klaar te maken. Aangezien feest hier gelijkstaat met eten, wouden we natuurlijk niet onderdoen. Frietjes met kip-spek-pesto & een slaatje stond op het menu… waar ze wel 4 uur moesten op wachten! Haha, lichtjes onderschat hoe lang het zou duren om frietjes (op mémé en pépé’s wijze!) te maken. Iedereen was al uitgehongerd, maar gelukkig viel het eten echt in de smaak. Het werd een super gezellige avond met wijntjes & gezelschapsspelletjes. Team Belgium VS team Bontilao! Ze zijn echt zot van de spelletjes die we meehebben, ‘vlotte geesten’ en ‘regenwormen’. Niet alleen de kindjes, maar ook Marimel, Norman, John Rey, Brian en ate Juliet zijn fan. We weten al wat ons afscheidscadeautje voor hen gaat worden!

De feeststemming stopte maar niet. Om onze fantastische familie & vrienden te bedanken, wouden we ze trakteren op een dagje eilandhoppen. Sommigen hadden dit nog nooit eerder gedaan, en vonden het dus echt spannend. Hun enthousiasme werkte aanstekelijk. Met 14 volwassenen en 6 kindjes kropen we op de bus die ons naar Mactan bracht, het vertrekpunt van een zalig ontspannend dagje. Met super veel eten (Filipino style!), een verfrissende duik en kleurrijke vissen om tussen te snorkelen.
Iedereen zo blij zien was echt onbetaalbaar. Het was een super toffe dag als afscheid/bedanking, met schatten van mensen die ons echt thuis hebben doen voelen in Tapuko!

CAMIGUIN

Het afscheid op mijn stage was intens. Ik besef dat ik heel veel mooie herinneringen en geleerde lessen meeneem naar huis. Later schrijf ik er nog meer over, want mijn hoofd staat nu even op vakantiemodus.
Vijf maanden stage lopen in Bidlisiw was enorm boeiend, maar ook best vermoeiend. Als beloning voor ons harde werk, besloten Sara en ik dat we een weekje Camiguin verdienden.
We wouden vrijdagavond al de ferry nemen, maar die bleek plots niet meer te bestaan. Last-minute vliegtickets brachten ons in een uurtje naar het eiland Camiguin, deel van de zuidelijke eilandengroep Mindanao. Zaterdagochtend kwamen we daar aan op de mini-luchthaven en kon onze reis echt beginnen. De eerste twee dagen verbleven we in Enigmata Treehouse. In tegenstelling tot onze eerste woonplaats, Koa Treehouse, wàs dit wél een echte boomhut. Wel een beetje vergane glorie (nogal verlaten, het organisch restaurant bleek niet meer te bestaan, de kamers waren een beetje stoffig, de douche van de bovenburen lekte op Sara haar matras,…) Maar de hangmatten die er ophingen maakten alles goed. Eerst een dagje op onze luie kont, gelezen, gegeten, gezelschapsspelletjes gespeeld en wijntjes gedronken.
En zondag het omgekeerde! We hadden het plan in ons hoofd gekregen om Mount Hibok-Hibok te beklimmen, de enige actieve vulkaan van de 7 vulkanen in Camiguin (1400 m hoog).

Onze motorelladriver (een soort halve jeepney die voortgetrokken wordt door een motor) van de dag ervoor, had een bevriende gids gevraagd om mee te gaan. En zo trokken Jasper, Allan, Sara en ik om 10u ’s ochtends de berg op. Jasper & Allan waren heel vriendelijk en de groene omgeving zag er veelbelovend uit. Tot we begonnen klimmen… Nog nooit zó hard gezweet in mijn leven! Vijf uur lang de berg opklimmen in een snikhete vochtige warmte, bleek een grotere uitdaging dan verwacht.
We waren zo blij toen we rond 15u de top bereikten! Helemaal met ons hoofd in de wolken. Jammer genoeg letterlijk, dus niks van uitzicht. De krater van de vulkaan konden we wel zien liggen. Normaal gezien was daar een kratermeer, maar door de droge zomer bleef daar bijna niks meer van over.
De steile terugtocht werd nog wat bemoeilijkt door een stevig onweer met een stortbui die ons kletsnat en de weg slipperig maakte. Echt waar, zelden zo hard fysiek afgezien! De opluchting was dan ook zo groot als we na 10 uur afzien eindelijk aankwamen en rechtstreeks in het warme water van de Ardent Hot Spring konden strompelen.  Mount Hibok-Hibok, u was een pain in the ass, maar we hebben u toch maar mooi overwonnen!

Nog een hele week stijf geweest van ons vulkaanavontuur. Maar het eiland had nog veel te bieden, dus wouden we nog veel verkennen. Vanop ‘White Island’ trokken we een foto voor Mt. Hibok-Hibok, die even niet verstopt zat in de wolken. Er is verder niet veel te doen op dit ‘eilandje’, want het is niks meer dan een C-vormige zandbank in de zee. Blijkbaar is dit ontstaan doordat de Japanners tijdens hun bezetting heel veel van het fijne zand stalen door het weg te zuigen en met grote tankers te vervoeren. Mochten de Filipino’s dit niet op tijd gestopt hebben, zou er van White Island niks meer overgebleven zijn.

Verder nog prachtig gaan snorkelen in Mantigue, toffe backpackers ontmoet en genoten van ‘the island life’. Om dan thuis te komen, en te beseffen dat het onze laatste dagen in Cebu zijn. Wat ons wat verdrietig maakt, maar ook euforisch omdat dat betekent dat Fien en Emma eraan komen  om samen met ons te reizen!  

Foto’s komen er later nog aan, maar kunnen jullie voorlopig al zien via Sara haar blog: http://sarapollet.blogspot.be/

1 Reactie

  1. Marc Petit:
    26 juni 2015
    Ik zie het allemaal zo een klein beetje voor mij... En droom even weg! Geniet nog veel !