SPRAKELOOS

“You're off to Great Places!
Today is your day!
Your mountain is waiting,
So... get on your way!"
(Dr. Seuss)

Even terug in de tijd. Het was er nog niet van gekomen om over deze dag op mijn blog te schrijven. Maar ik herinner me dat ik ’s avonds naar Sara stuurde (die toen een week in het noorden zat): ‘Vandaag sprakeloos geweest. Fantastische dag!’. Ik probeer jullie even mee te nemen naar Guba, een dorp in de bergen…

16 februari 2015

Blijkbaar had het op mijn stage al de ronde gedaan dat ik niet zo’n stadsmens ben (in vergelijking met Cebu City is Gent een gezellig dorpje). Ik was super blij met de uitnodiging van mijn internmate Apple om mee te gaan naar haar barangay in de bergen. Tot dan kende ik Apple niet echt, maar het bleek een super toffe! Hoe kan het ook anders, ook een sociaal werker! :p

Dus trokken Apple en ik naar de bergen, vanuit Pit-Os één rit met de habal-habal (motorcycle). Een half uur met mijn mond open naar de prachtige omgeving zitten kijken. Echt fantastisch! Het deed zo veel deugd om eindelijk eens écht in de bergen te zijn, i.p.v. ze vanuit de drukke stad in de verte te kunnen zien. Als ik mijn collega’s vroeg naar tips hoe ik in het weekend even uit de stad weg kon, naar de rust en het groen, kreeg ik meestal een park of een shoppingcenter aangeraden. Ik dacht dus dat de bergen onbereikbaar waren om op één dag te geraken, maar blijkbaar is het met een klein beetje moeite goed te doen.  Het doet me zo veel deugd om in de mooie Filipijnse natuur terecht te komen,  om mijn hoofd even te kunnen legen, om frisse lucht te kunnen inademen. Instant geluk!

Na een halfuurtje door de bergen te cruisen op de habal-habal (waarbij we soms moesten afstappen bij te hobbelige of steile wegen), kwamen we toe bij Apple’s thuis waar ze haar familie aan mij voorstelde. Haar lola (oma) was zoooo gastvrij! Ze sprak nauwelijks Engels, maar maakte het lekkerste eten voor mij klaar en gaf me een welkom gevoel. Ik heb echt van alles kunnen proeven. Kalibre (cassava) met een vers geplukte kokosnoot die Apple handig met de machete kon openen. Hmm, heerlijk frisse buko recht uit de kokosnoot. Ook de binnenkant smaakt helemaal anders dan de droge kokosnoot die ze bij ons verkopen. Ook de tabliya (native cacao) was heerlijk. En ik kreeg achteraf nog een paar stukjes mee om aan Sara te kunnen laten proeven. Het eten bleef maar komen! Super lekkere utan bisaya (een soort soep met veel lokale groenten in grote stukken, mijn lievelingseten hier!), zoete aardappelen, gedroogde vis,…
Na al dat lekker eten, was het even tijd voor een siësta. Toen ik neerlag op de grond van het eenvoudig bamboe huis van haar tante hoorde ik voor het eerst sinds een maand échte stilte. Zalig… De rust, het groen, de gastvrijheid!

Maar opnieuw ook die andere zijde van de medaille. Als de marktprijs van hun groenten zakt omdat er te veel geïmporteerd wordt, haalt de familie bijna geen winst meer. Als hun oogst mislukt door de weersomstandigheden , hebben ze te weinig geld om rijst te kopen. De kalibre, een soort wortel, is dan het alternatief. Ze zijn zeer zelfvoorzienend en moeten hard werken om wat inkomsten uit hun oogst te halen. Zelfs de 69-jarige lola zit hier op haar knieën de bonen en aubergines te sorteren.

Elke barangay heeft zijn eigen school, maar de voorzieningen kunnen sterk verschillen. Apple gaf me en voorbeeld hoe het er in de mountain barangays aan toe gaat. ‘Toen ik hier naar school ging, moesten we soms boeken met 4 kinderen delen. Als je vriendinnen dan aan de andere kant van de rivier wonen en het water te hoog staat, kan je die dag dus niet studeren. De kwaliteit van het onderwijs ligt hier lager. Maar de eisen voor een studiebeurs zijn zeer hoog, of je nu van de stad of de bergen komt. Om verder te studeren moest ik werken, werken en nog eens werken. Wat is mijn andere keuze? Armoede.’
Apple droomde ervan om sociaal werk te studeren. Ze heeft er veel voor moeten opofferen, heeft er heel hard voor moeten werken, maar kan nu wel trots zeggen dat ze binnen een maand afstudeert als sociaal werker.

Om dat gedaan te krijgen op pure wilskracht, zonder een vader of moeder om je te steunen (maar gelukkig wel een heel warme familie), zonder geld dat het leven (jammer genoeg, maar eerlijk gezegd) vaak gemakkelijker maakt,… CHAPEAU!
Ik heb heel veel bewondering voor haar motivatie, doorzettingskracht en positivisme. Dat positivisme is een kracht die ik bij al bij heel veel Filipino’s heb opgemerkt. Ondanks soms moeilijke levensomstandigheden waarin ze leven, heb ik zelden zo’n gastvrije en goedlachse mensen ontmoet. Zoals een vrouw in Looc mij zei: ‘We don’t have much, but we’re happy’.

Ik genoot er van om met Apple te praten, met een kokosnoot in de hand, omringd door bergen en lieve mensen. Dat gaf me echt energie! Hoe boeiend mijn stage in de stad ook is, ik moet er af en toe uit vluchten. De andere stagiaires die meer into shoppingmalls & videoke zijn, zien mij hier al wat als de gekke Belgische hippie… Gelukkig heb ik met Apple meer gemeen. We zijn allebei best idealistisch en dromen van een duurzame en solidaire wereld, we houden van natuur, gezelligheid, boeiende mensen, reizen. Maar dat reizen dat blijft bij haar een droom waar ze eigenlijk  zelfs niet over durft dromen. Naar de andere kant van de wereld kunnen reizen is voor haar – net als voor vele andere mensen die ik hier ontmoet – een onbetaalbare droom. Opnieuw een lesje in nederigheid en dankbaarheid… Ik hoop echt dat Apple ooit haar droom om de wereld te ontdekken waar gaat kunnen maken!

Na onze siësta nam ze mij mee naar een rivier in het dal. Na weer een lange kronkelige habal-habalrit waarbij ik sprakeloos rond mij zat te kijken… de eerste propere rivier die ik hier in Cebu te zien kreeg! Geen zwart water met afval, maar prachtig blauw, koel water. Omringd door niets dan groen & bergen, was het zalig om daar te zwemmen. En van de rotsen in het diepe water springen! Jammer genoeg kon Apple niet zwemmen dus bleef ze wat aan de kant. Maar ze nam graag foto’s met mijn camera. Iets wat ik vaak blijk te vergeten, zeker op de mooiste momenten. Op de terugweg heb ik er dan toch aan gedacht om op de habal-habal een paar foto’s te nemen. Maar in mijn hoofd zijn de beelden van de uitgestrekte bergen, het frisse water en de fantastische gastvrijheid nog veel mooier dan op foto.