AMERICANA, ATE, MAM?

Na alle 'field exposure' en overload aan informatie in de eerste week, was het deze week tijd om wat dieper op bepaalde aspecten van de werking van Bidlisiw in te gaan.
Ze nemen mij naar allerlei barangays mee, naar de DSWD (Department of Social Welfare and Development, een overheidsdienst), scholen, enz.
Veel ritjes met de jeepney en de tricycle, dus veel tijd om mijn collega's te bestoken met vragen!
In het begin van de week ging ik bijvoorbeeld mee naar een aantal barangays om een paar kinderen in conflict met de wet (CICL) te overtuigen om naar de ALS-classes te gaan. Als is het Alternative Learning System, een alternatieve opleiding voor 'school drop outs' die te oud zijn voor hun graad. Zo spraken we bijvoorbeeld een paar jongens van 13-16 jaar die niet verder zijn geraakt dan het 2de/3de/4de leerjaar. Via ALS kunnen ze dan (idealiter) in één jaar (1 of 2 dagen/week) hun lagere school diploma toch nog halen. De grootste redenen waarom er zo veel school drop outs zijn, zijn o.a. financiële problemen om vervoer, lunch, uniform enz. te kunnen betalen. Sommigen moeten meehelpen voor het gezinsinkomen, zijn schoolmoe of hebben problemen met klasgenoten of leerkrachten. Er was zelfs één jongen die geschorst was omdat hij een vis had gestolen uit het schoolaquarium! Daarna wou/durfde hij niet meer terug gaan naar school.

We zijn deze week ook terug gegaan naar Mantuyong (de afgebrande Mercado), waar 3 super schattige jongetjes mij herkenden van de vorige keer en de hele tijd zaten te kijken en te lachen. Met mijn eerste woordjes Cebuano, stuntelig wat met hen proberen praten! 'Kumusta ka?' (Hoe gaat het met jou?), 'Unsa imong ngalan?' (Wat is je naam?), 'Ako si Eva' (Ik ben Eva). Héél veel oefening baart kunst, want het is echt een moeilijke taal met veel 'ng' en 'mg'-klanken die wij niet kennen :-)

Het leukste aan die dag, was dat ik eens niet enkel nieuwsgierig of bang werd aangestaard door de kindjes, maar dat er ook eens wat interactie was met hen. Het was snikheet en ik had mij net ingesmeerd. De kindjes bleven maar verwonderd aan mijn armen voelen en aan hun vingers ruiken als ze wat zonnecrème konden afwrijven. En ik maar met handen en voeten proberen uitleggen dat het niet mijn witte huid was die afging, maar dat het de lotion was om te zorgen dat ik geen rooie kreeft zou worden door de brandende zon.
Ze waren zo gefascineerd en nieuwsgierig, echt grappig. En de kindjes noemen mij hier altijd 'Americana', omdat ze elke blanke met een Amerikaan associëren. Als ik wat met hen babbel en speel, wordt dat al snel 'ate Eva'. Ate betekent zoveel als 'grote zus', iets wat hier heel veel gebruikt wordt. De collega's spreken elkaar aan met ate Patrin, ate Lorna, ate Princess, enz. De mannen worden aangesproken met kuya Saoul, kuyo Roy, kuya Edu,... En de coördinatoren en directrice worden 'ma' genoemd (ma Pam). Op straat wordt ik door chauffeurs, obers, enz. voortdurend als 'mam' aangesproken (echt na elke zin. 'Good evening, mam. Taxi, mam? Fresh mango, mam!,...) Ik ga mij hier nog oud beginnen voelen :p

Het is veel leuker om ate genoemd te worden dan Americana of mam. Want als ze 'ate Eva' beginnen zeggen, betekend dat meestal dat ze je al wat meer beginnen te kennen/ te vertrouwen.
Dit weekend was een leuk weekend als 'ate Eva'. Van donderdag tot zondag ben ik mee geweest met WRCV (Sara haar stage) naar Daanbantayan, in het Noorden van Cebu, aan de zee. Super tof dat ik mee mocht! Sara's collega's waren heel vriendelijk, en het deed zooooo veel deugd om eens wat n het groen te zijn en de frisse zeelucht in te ademen. Elke dag het lokale eten; gedroogde vis, rijst en bonen eten als ontbijt, lunch én avondmaal nam ik er dan wel bij ;-)

We bleven 3 dagen in Paypay, voor het seminarie van WRCV (voor leerkrachten en vrouwenorganisaties, over opvoeding, ontwikkeling van het kind, hun alternatief onderwijssysteem, enz.) Wie er meer over wil weten moet Sara's blog maar eens lezen: http://sarapollet.blogspot.be/ :-)
Het seminarie was volledig in het Cebuano, dus veel verstond ik er niet van. Ik heb me dus vooral beziggehouden met het entertainen van de kindjes. Nadat ze hun verlegenheid hadden overwonnen, hebben we 1001 zandkastelen gemaakt, tikkertje gespeeld, foto's getrokken, een schelpenketting gemaakt, paardje gespeeld, enz. Ate Eva was er kapoy (moe) van!
Maar het weekend deed echt deugd! Tijd om wat te lezen, in de zee te zwemmen, uit te waaien op het dak van het gebouw waar we sliepen,... Eén avond leerde Sara mij wat Afrikaanse dans op het dak, terwijl de rest beneden aan het vergaderen was. Blijkbaar stampten we tijdens het dansen zo hard op het dak, dat ze allemaal schrik hadden gekregen haha :p
Soms leek het echt alsof die vrouwen allemaal iets gepakt hadden. Bij het minste schaterden ze het allemaal uit van het lachen. Tijdens de 'solidarity night' zaterdag (een soort avond met spelletjes zoals de limbo en zo), waren ze echt heel de tijd aan het gieren van het lachen. In het donker op het strand, leek het echt alsof we op stap waren met een bende losgeslagen vrouwen. Gewoon meegaan in hun zotheid maakte het echt nog een toffe avond :-)

Maandag een dagje thuis in Koa Tree House met Sara die behoorlijk ziek was. De Filipijnse eetgewoonten eisten hun tol. Benieuwd of ik ook nog aan de beurt zal komen...
Gelukkig zitten we hier nu wel goed in ons appartementje. We hebben het al wat gezelliger ingericht, met tekeningen, kaarten, brieven aan de muur en een wasdraad die de helft van de kamer in beslag neemt. Hier kunnen we wel een tijdje overleven!