BIDLISIW, BARANGAYS EN BANANEN

De eerste week in Cebu zit er al op! Het was een week van veel verkennen, verloren lopen, de weg vragen en de Filipijnse cultuur en keuken leren kennen, gewoon worden aan de kleurrijke drukte van de Cebuaanse straten en het getoeter van de jeepneys.

Op mijn stage was het vooral een overload aan informatie en indrukken. Eerst hebben we nog wat formaliteiten geregeld, het Child Protection Policy doorlopen, en vooral heel veel geleerd over de werking van Bidlisiw. Ze hebben veel verschillende programma's in verschillende barangays. Om een volledig overzicht te hebben over hun werking en om er over te kunnen vertellen vanuit mijn eigen beleving zal ik toch nog wat tijd nodig hebben. Maar die tijd krijg ik hier zeker. Deze week ging vooral om het zo veel mogelijk te observeren, vragen te stellen, kennis te maken met de collega's, enz. Die collega's zijn trouwens met veel meer dan ik oorspronkelijk dacht. Ik blijf maar nieuwe gezichten tegenkomen. De Bidlisiw staf bestaat blijkbaar uit een 30-tal medewerkers. De meesten hebben niet echt een vaste bureau en wisselen af tussen de office in Cebu City en Mandaue. Of zijn gewoon op straat of op huisbezoek.
Die homevisits hebben deze week de diepste indruk op mij gemaakt. Nu begrijp ik waarom Pam de eerste dag zei dat barangay Looc nog goed meeviel. Ondertussen heb ik door dat dit eigenlijk geen barangay is waar Bidlisiw acitef is. Ik ben dinsdag mee geweest naar twee barangays, waar ik meteen de harde realiteit van heel wat Filipijnse gezinnen leerde kennen. Het wordt me hier nog meer duidelijk dat armoede een complex web is, en vaak een vicieuze cirkel waar het moeilijk uit te geraken is. Armoede is zo veel meer dan gebrek aan geld. In België heb ik dat al vaak ervaren in mijn stage en werk. Maar hier is het toch nog anders, extremer, zichtbaarder,... Meer dan 40% van de Filipino's leven onder de armoedegrens van 2$ per dag. Het zal niet verbazen dat dit een grote invloed heeft, op alle levensdomeinen. In de armste barangays wonen heel wat mensen tussen het afval en vervuilde water in zeer kleine ruimtes (vaak niet meer dan wat planken en golfplaten). Veel mensen hebben gezondheidsproblemen, waarvan ondervoeding en rotte tanden het meeste zichtbaar waren bij mijn eerste contact met hen. Heel wat 'school drop outs', kinderen die in contact komen met de wet, misbruikt worden, geprostitueerd worden, enz.

Eén van de cases die een diepe indruk op me naliet, is wat Princess mij vertelde in Mercado. We gingen naar een uitgebrand gebouw (mercado) waar een aantal straatfamilies leven. Veel bleef er niet meer over. Vroeger was dit een shoppingcenter. Toen het afbrandde, hebben ze een paar straten verder opnieuw één gebouwd, wat na een paar weken door een zware aardbeving volledig instortte.
Maar dat is niet het verhaal dat zo'n indruk op mij maakte. Princess en Patrin vertelden me tijdens een bezoek aan één van de families die onder het afgebrande gebouw wonen, over een case van twee jonge zusjes die ook in de oude mercado woonden. Ze spraken met de familie om te vragen of zij meer wisten over de case. De twee meisjes waren gekidnapt en misbruikt door twee buitenlanders. Ik ga er niet te gedetailleerd over vertellen, omdat ik nog niet zo goed weet hoeveel ik hierover kwijt kan/mag/wil. Ik heb er na het huisbezoek veel over gesproken met Princess, en blijkbaar is child trafficing een groot probleem in de Filipijnen. Jammer genoeg zijn cases als deze geen uitzondering.
Voor dit soort cases werkt Bidlisiw nauw samen met de politie. Pam legde mij uit dat er een grote kloof is tussen de politie en de straatfamilies. De Bidlisiwstaf kent de mensen en hun situaties beter. Ze staan er veel dichter bij en krijgen dan ook veel meer vertrouwen van hen. De politie beseft dat er een 'missing link' is tussen hen en de families. Daarom vinden zowel Bidlisiw als de politie het belangrijk om samen te werken. Helaas zijn niet in alle barangays organisaties als Bidlisiw actief en blijven er nog heel wat 'missing links'...

Deze week draaide dus vooral om 'field exposure'. De harde realiteit liet een diepe indruk na. Weekend nu, tijd om even alles te laten bezinken...
De positiviteit, openheid en motivatie van het Bidlisiwteam is echt bewonderenswaardig. Ze werken echt hard om de straatkinderen, families en communities een betere toekomst te kunnen geven. En ondanks alle moeilijkheden waarmee ze te maken krijgen, zo'n positiviteit bewaren, daar kijk ik echt enorm naar op! 
Voor mij was het even allemaal wat veel om in één week te ervaren. Maar gelukkig waren er ook heel wat dingen die een glimlach op mijn gezicht konden toveren. Het team dat veel lacht (en gelukkig ook soms hun mopjes in het Engels vertaalt :p); een tof gesprek met een onbekende in de jeepney; gezellige avondjes met Sara; in een overbeladen tricycle door de kleine straatjes rijden met de zon op je gezicht en de wind in je haren (wat in realiteit minder romantisch is dan het klinkt en vooral gepaard gaat met warrig haar en veel gezweet); kindjes die lachen en zwaaien,...
Deze week kwamen er in een barangay een hele groep kindjes op ons toegelopen om ons hand vast te nemen en de rug van ons hand tegen hun voorhoofd te drukken. Die begroeting is een teken van respect, een mooi gebaar vind ik!
Een ander kindje voelde eergisteren eens of mijn witte benen wel echt waren, zo schattig :p 
Voorlopig heb ik nog geen foto's getrokken in de barangays. Het leek mij geen goed idee om daar meteen bij de eerste kennismaking mijn fototoestel boven te halen en het is natuurlijk niet evident om mensen in zo'n kwetsbare omstandigheden te fotograferen. Ik heb wel een filmpje gemaakt van een groepje jongeren dat ik al een paar keer ben gepasseerd. Ze spelen bijna elke avond in de berm langst de weg op zelfgemaakte instrumenten. Een waar drumconcert op blikken, emmers, tonnen, enz. Mijn filmtalent kan nog wat verbeteren (misschien volgt later nog een beter filmpje), maar ik stond alleszins versteld van het talent en de creativiteit van die kinderen!

Naast de kennismaking met Bidlisiw en de barangays, maakte ik ook kennis met gekarameliseerde bananen en zoete aardappelen, een speciaal sojadesert, heel veel rijst (duh!), en nog veel meer. Mijn collega's vinden het precies leuk om mij iets 'speciaal' te laten proeven en dan mijn reactie af te wachten. Ze hebben ondertussen al door dat ik véél te nieuwsgierig ben, en zo goed als alles eens wil proberen :p Daardoor kreeg ik onder andere al dogo-dogo voorgeschoteld, gebarbecuede blokjes gestold kippenbloed. Eetbaar, maar zeker niet mijn favoriet! De gebarbecuede kippendarmen vielen dan toch beter mee. Ze eten hier echt alles op van de kip, van het hoofd, tot het vel en de poten. Benieuwd wat de Filipijnse keuken nog allemaal in petto heeft. Bring it on!

Oh ja, Sara en ik zijn net verhuis van de universiteit naar Koa Tree House. Vlak aan een drukke straat, maar wel bij een tof restaurant/muziekcafé en in een mooie kamer. We waren hier al euforisch aan het uitpakken toen we een dikke kakkerlak vonden, het gezelschap kregen van een muis, en er geen water uit de douche & de kraan bleek te komen. Maar ondertussen is het water gefixt, de kakkerlak buitengesmeten en de muis 'Mustafa' gedoopt. 's Avonds jagen we Mustafa wel de kamer uit en leggen we iets voor de spleet onder de deur. Zolang hij van ons eten en spullen blijft & niet te veel vriendjes meebrengt is het goed. Want als de kat van huis is...