TAMBAYAN SA MGA BATA

Ondertussen is het al helemaal anders om hier stage te lopen dan de eerste twee maanden. In het begin van mijn stage liep ik vooral veel mee met mijn collega’s om alles te leren kennen, veel te observeren en vragen te stellen. Nu merk ik dat er al heel wat meer van mij verwacht wordt, en moet ik vaak zelf mijn plan trekken. Mijn collega’s staan altijd open voor vragen, maar ik heb nu mijn eigen activiteiten die ik zelf moet voorbereiden, uitvoeren en opvolgen; wat best wel spannend is.

‘Tambayan sa mga bata’ betekend zoveel als ‘hangout for children’, en is de naam van Bidlisiw’s activiteitencentrum. De mooie poster die ik daarvoor gemaakt had is ondertussen al gestolen, maar de activiteiten gaan natuurlijk nog door. Het is de bedoeling dat de kinderen een vaste plaats hebben waar ze elke donderdag en vrijdagnamiddag naartoe kunnen gaan om te spelen, te leren, en afgeleid te worden van hun dagelijkse ‘straatleven’. Ik mag al mijn creativiteit steken in de uitwerking van activiteiten. Dat klonk me helemaal als muziek in de oren!
Het was de bedoeling dat ik de ‘try out’ zou opstarten en we dit zouden evalueren en bijsturen. Nu blijf ik de komende maanden deze activiteiten begeleiden samen met een andere stagiaire, om dan hopelijk ons werk verder gezet te zien worden door andere stagiaires/vrijwilligers.

Ik verwachtte dat het niet vlekkeloos ging verlopen om zoiets nieuws op te starten, en ik heb gelijk gekregen. Maar al doende leren we veel he ;-)
De eerste activiteiten draaiden vooral rond kennismaking. Het was de bedoeling dat ik de activiteiten samen met iemand van de staf zou begeleiden, maar die had last minute afgezegd omdat hij het te druk had. Last minute veranderingen zijn hier meer regel dan uitzondering, ook in Sara’s stage. Voor ons vertrek was ons door onze docenten al ingeprent dat een stage in het Zuiden flexibiliteit vereist. Daar kan ik ze alleszins geen ongelijk in geven!
Maar soit, het komt er dus op neer dat ik nu al twee van de vier sessies er onverwachts alleen voor stond. Als enige begeleider, die ‘gamay ra’ (maar een beetje) Cebuano spreekt en verstaat, met kinderen die ook ‘just a little’ Engels verstaan, was het wel wat zweten. De eerste en tweede sessie speelden we vooral veel kennismakingsspelletjes, dus dan lukte het wel om heel wat dingen met handen en voeten uit te leggen. De volgende sessies waren al wat meer inhoudelijk, rond het thema ‘dromen’. De eerste dag had ik gelukkig hulp van een vrijwilliger, wat echt noodzakelijk is als het wat meer inhoudelijk wordt. Na een paar spelletjes kregen de kinderen elk een droomwolk en mochten ze hun dromen tekenen, en knippen en plakken uit kranten. Met de hulp van Erika lukte dit best wel goed.
Maar… vrijdag was het dan weer hetzelfde liedje. Last minute kon mijn medebegeleider niet meer, en was er niemand anders beschikbaar. Er was wat een overlap van activiteiten, waardoor het super druk was in Bidlisiw. Juist ja, flexibel zijn. Dat betekende deze keer in een veel te kleine ruimte een 20-tal kinderen die mijn taal niet spreken proberen uitleggen hoe ze een dromenvanger moeten maken. Terwijl de kleintjes aan je arm hangen, de 10-jarigen hulp vragen en de oudsten al aan de volgende stap willen beginnen, leek ‘Ate Eva! Ate Eva!’ van overal te komen. Als er dan nog een paar kinderen ruzie beginnen maken, en je geen idee hebt wat ze tegen elkaar zeggen (en ingrijpen dus ook een moeilijke opdracht is), is het hek helemaal van de dam. Of beter gezegd, de koppijn in het hoofd…
Vermoeid keer je dan naar huis, maar toch met een glimlach… Omdat de kinderen na 16u nog niet naar huis wouden, omdat ze trots stonden te paraderen met hun dromenvangers, omdat ze al vroegen naar de activiteiten van volgende week, en ze je uitzwaaien als je opstapt in de tricycle naar huis…

Het was dus niet allemaal rozengeur en maneschijn, maar met wat aanpassingen* komt dat allemaal goed. Aan enthousiasme van de kinderen alleszins geen gebrek. Pam vertelde mij dat er op zaterdag kinderen kwamen aankloppen om te vragen ‘of ate Eva geen spelletjes had’. Maar ate Eva heeft soms ook nood aan een weekendje om wat te relaxen ;-)

*Die aanpassingen komen er ook effectief aan. Ik heb met Pam het Tambayan-center geëvalueerd en we zijn meteen op zoek gegaan naar oplossingen. Na de paasvakantie ga ik een vaste partner hebben voor de activiteiten, mijn medestagiaire Apple (waar ik in een eerdere blog al over vertelde). Ik zie het vervolg dus nog helemaal zitten!