SIQUIJOR, THE MYSTICAL ISLAND

Tijdens de paasvakantie kregen we de kans om er even tussenuit te trekken. Zes dagen ons hoofd legen en niet denken aan het onrecht dat we dagelijks te zien en te horen krijgen. Onze boeiende maar soms vermoeiende stagetaken even vergeten. Even ons ondertussen vertrouwde thuis in Pit-Os achterlaten.

‘Wat? Gaan jullie naar Siquijor?? Pas maar op dat je ze niet vergiftigen! Neem maar wat pepers mee tegen de slechte krachten!’. De reacties van onze collega’s en buren waren nogal onheilspellend… Maar ons niet laten afschrikken en toch naar het ‘hekseneiland’ gaan, bleek een super goeie beslissing!
‘The mystical island’ past eigenlijk veel beter. Want het eiland heeft wel een speciaal sfeertje en staat bekend om zijn sjamanen en bijgeloof. Met het hoogtepunt tijdens Goede Week… Net op het moment dat wij daar waren!

Onze trip draaide eigenlijk helemaal anders uit dan we verwacht hadden. Wat bedoelt was als een tweedaagse trek naar het healing festival, werd uiteindelijk een hele trip met fantastische mensen.
We hadden geen idee waar we aan begonnen toen we ons inschreven voor een tweedaags evenement. Camp, trek & healing festival, veel meer wisten we niet. Een beetje schrik dat het iets zeer toeristisch en commercieel ging zijn, maar het tegendeel bleek waar.
Na een lange trip met de bus en de ferry, kwamen we na bijna 12 uur onderwerg te zijn aan in Siquijor. We werden verwelkomd door Alvin, John Rey en Sheldon van Tribu Walog, een mountaineersclub van Siquijor. We werden meteen met de motor naar het gezellige huisje van Alvin zijn zus gebracht, waar we super goedkoop mochten overnachten. We maakten al kennis met Arlyn, Joy en Jennie, drie Filipijnse meisjes die ook op bezoek waren in Siquijor.
’s Avonds nog met John Rey & Alvin bbq gaan eten op de boulevard. Het was al snel duidelijk dat Alvin niet zo bescheiden was (‘Ik ben de beste gids van Siquijor!’), een beetje zweverig (‘Feel the connection with the earth…’), maar ook zo’n schatje (vastberaden om ons een fantastische tijd te doen beleven).
We kropen vroeg in ons bed om te bekomen van de lange trip en om fit te zijn voor de trek. De volgende ochtend snel wat gerief in onze rugzak gepropt, een douche genomen en een koffie gedronken. Andam na! Ready to go!

Met een stuk of 25 waren we, met – tot onze verbazing – enkel Sara en ik als buitenlanders. We kropen allemaal in een truck die ons naar het vertrekpunt bracht. Ondanks dat we het groen, de palmbomen en de bergen al wat gewoon zijn, blijft het toch echt prachtig hier. De rit in de truck was al genieten op zich. Het werd een snikhete maar zalige klim. Het laatste stuk door de jungle was voor mij echt het hoogtepunt. Over de wortels van de reusachtige bomen tussen de lianen en varens, met de geluiden van krekels en vogels zoals je ze alleen van in documentaires kent. Machtig gevoel!

We kwamen al vroeg in de namiddag toe op het healing festival. Dat bleek geen lugubere bijeenkomst van sjamanen te zijn, maar eerder een klein festivalletje zoals bij ons. Maar dan met traditionele dansen en boven op de berg een aantal sjamanen die healings en speciale olietjes aanboden.
Maar volgens onze vrienden was dit al redelijk gecommercialiseerd, en minder authentiek dan de traditionele rituelen. Ze waren i.s.m. een Poolse organisatie een documentaire aan het maken over ‘the mystical island’. Daarvoor gingen ze het jaarlijks ritueel gaan filmen bij een sjamaan thuis. Nieuwsgierig als we zijn, zijn we ingegaan op de uitnodiging om dat ook eens mee te maken.
De sjamanen verbranden de kruiden die ze op de 7 vrijdagen voor goede vrijdag verzamelen. De kruiden werden door de sjamaan gezegend en in de blikjes verdeeld die heel wat locals hadden meegenomen naar zijn huis. We kregen ook een blikje kruiden toegestoken die ons vanaf nu zouden moeten beschermen tegen al het kwade. De vrouw van de sjamaan bood een massage aan, waar we graag op ingingen want we hadden stramme spieren van de voorbije dagen op het strand te slapen... De pijnlijkste massage ooit! Hoe ze het deed met gewoon haar vingers op onze spieren blijft me een raadsel, maar ik heb zelden zo’n pijnlijke ervaring gehad. Raar maar waar, achteraf voelde ik me wel écht beter. Toch een beetje mystical dus!

Dat was het zo wel ongeveer wat het ‘mystical’ gedeelte van onze reis betreft. Verder leefden we echt volgens het ‘island life’-ritme. Wat hier blijkbaar ’s avonds met best veel rum gepaard gaat. De ‘Filipino way’ om rum-cola (of rum-whatever) te drinken is wel straffe kost. In de plaats van iedereen een lekkere cocktail te maken, wordt één glas rum en één beker frisdrank gedeeld en de hele tijd rondgegeven. Sharing is caring! :-)
De sfeer zat er al snel goed in, en er werd zelfs in het Visayan en Nederlands gezongen. En Sting’s ‘English man in New York’ werd al snel ‘Wooohoo, I’m an alien. I’m a legal alien. I’m a Belgian in Siquijor’, prachtig meegekweeld door iedereen. Ohja, daar gaat nog een verhaal aan vooraf!
Een paar weken geleden moesten Sara en ik naar het immigration office, waar we trouwens verschoten dat we weer zo veel geld moesten opleggen voor een verlenging. Maar ja, we willen hier toch liever geen illegale aliens zijn. We moesten zo hard lachen als we het ‘alien office’ moesten binnen gaan om een ‘alien ID’ te laten aanmaken.
We mochten van de ‘alien officer’ niet lachen terwijl hij een foto nam, wat op dat moment echt niet lukte. Mijn lach inhouden is niet meteen mijn grootste sterkte… Achteraf bleek dat ze onze paspoortfoto hebben gebruikt, waarschijnlijk omdat de foto die ze getrokken hadden te belachelijk was, haha :p Maar we zijn nu dus wel de trotste bezitters van een alien ID!
Als we dat aan onze Filipijnse vrienden vertelden, waren zij ook verbaasd dat dat de officiële term is die gebruikt wordt. Ze dachten dat ‘alien’ gewoon een spotnaam voor buitenlanders was, maar blijkbaar menen ze dat in de overheid dus serieus! Als we hen dan nog hadden wijsgemaakt dat er bij Sara een chip ingeplant is en haar ouders haar overal kunnen volgen, waren we zeker complete aliens voor hen.
Er werd alleszins heel wat afgelachen. Echt een gezellige groep om mee op te trekken! En zo kwam het dat we na het evenement met 10 de rest van onze vakantie samen spendeerden. Vier jongens hadden een motor, dus zo toerden we het eiland rond en toonden ze ons prachtige plekken!

Vrijdag verhuisden we onze ‘balay’ (de tent die onze tijdelijke thuis was) naar het strand van San Juan. De hangmatten opgehangen, tent opgezet, lekker gegeten, djembé gespeeld (wat niet echt hun grootste talenten, maar wat vooral Alvin - vol overtuiging – niet door leek te hebben), wat gitaar gespeeld op het strand,… Met nog een initiatie Afrikaanse dans van Sara & een hilarische poging van Garrick a.k.a. Garlick, was de avond compleet.

De volgende dagen werden gevuld met zalig luieren in de hangmat, de zon zien ondergaan achter de bergen, naar de sterren kijken, gezellig babbelen over van alles en nog wat (van origami tot de Filipijnse politiek) aan het kampvuur op het strand, enz…
We werden ook op culinair vlak verwend, met… BALOT! Balot is een Filipijnse delicatesse die mijn collega Roy me in het begin van mijn stage al eens had laten proeven. Hij heeft er veel overtuigingskracht voor nodig gehad, maar mijn nieuwsgierigheid won het uiteindelijk toch van mij afschuw. Want balot is toch wel iets speciaal… Een ei met een kuikentje erin, dat wordt verkocht als streetfood! Het nummer van de balot staat voor de leeftijd van de embryo. Ik at er één van 16 dagen oud. Toen ik het ei opendeed, de stank rook en het ontwikkelende kuikentje zag, kreeg ik dat toch niet zomaar binnen. Normaal gezien eet je balot best ’s avonds in het donker. Maar de sadistische Roy had me overdag meegenomen, zodat ik de balot goed kon zien. Zijn balot van 20 dagen oud had zelfs al vleugels, brrr!
Toen ik de foto’s van ons culinair uitstapje aan Sara toonde, zweerde ze dat ze dat nooit van haar leven zou binnenkrijgen…
Dat was buiten Siquijor & Jennie’s overtuigingskracht gerekend natuurlijk. Ik moest natuurlijk mee-eten met Sara en Jennie, maar de tweede keer vond ik al wat minder erg. Zeker in omdat het nu gelukkig donker was. De smaak valt wel mee, maar het gedacht om een kuikentje op te peuzelen blijft toch raar. Hoewel dat natuurlijk allemaal perceptie is, aangezien we er geen probleem van maken om een kip of een ei te eten…
Het is hier in de stad trouwens onmogelijk om mijn gewoonte om weinig vlees te eten te behouden. De voorbije jaren op kot kookte ik voornamelijk vegetarisch. Maar hier eten ze zoooo veel vlees, dat je bijna niet anders kan. Zelfs de soep bevat vaak meer vlees dan groenten. We worden dan ook soms raar bekeken met onze wortels en komkommers die we uit het vuistje eten om het tekort aan groentjes te compenseren.

In Siquijor maakten we ook voor het eerst kennis met het concept ‘boodlefight’. Een militaire traditie waarbij ze alle rijst, vis en vlees op één groot bananenblad gooien, en dan met de handen alles tot de laatste rijstkorrel opeten. Gelukkig voor mij als trage eter was het bij ons niet echt een ‘fight’ zoals bij de militairen. Er was meer dan genoeg, met super lekkere verse vis en gebarbecuede baboy (varken). En geen afwas! Wij zijn alleszins fan :D
Onze tweede boodlefight was nog leuker, omdat we dan zelf eten uit de zee hadden gehaald. ‘Seagrapes’, een soort eetbaar wier, zeeslakken & een bepaalde soort eetbare zee-egel. Net zoals zelf geplukt fruit mij altijd blij maakt, werd ik hier ook helemaal gelukkig van. Met onze voeten in de zee lieten Sheldon & John Rey mij een zee-egel openbreken om rauw te proeven. Verser kan niet!

Naast ‘the mystical island’ wordt Siquijor ook wel eens ‘Isla del Fuego’ genoemd. Toen de Spanjaarden 300 jaar geleden naar Siquijor kwamen, zagen ze een gloed over het eiland waardoor ze het ‘vuureiland’ noemden. Wat ze toen nog niet wisten, was dat het duizenden vuurvliegjes waren die het eiland verlichtten. In een bepaald deel van het eiland worden zij aangetrokken door een specifiek soort bomen, wat soms ‘avatar-achtige’ scènes kan opleveren. Dat klonk echt fantastisch! Jammer genoeg was er de avond dat we daar naartoe wouden gaan een storm op komst, waardoor dat deel van het eiland beter vermeden werd…
Geen vuurvliegjes gezien dus… Nog een reden om ooit terug te gaan naar het ‘Isla del Fuego’!

Eigenlijk waren de drie Filipijnse meisjes van plan om zaterdag naar huis te vertrekken. Maar ’s avonds hadden ze helemaal nog geen zin om op de boot te stappen, dus bleven ze tot zondag. Zondag was veel te vroeg voor afscheid, dus belden ze allemaal hun bazen om een dagje verlof aan te vragen, haha. Voor we vertrokken waren we gewaarschuwd voor Siquijorianen een vloek over ons zouden uitspreken, waardoor we het eiland nooit meer zouden willen verlaten. We zouden er nog bijna in beginnen geloven! :p

Maar onze stages wachten op ons, dus zat er niks anders op dan maandag terug te keren naar Cebu. Voor we de boot namen sprongen we eerst nog even achterop de motors voor. We reden voorbij de watervallen die in alle toeristische gidsen staan, en gingen via een kronkelig padje verder. Na een klein stukje door het bos te wandelen, kwamen we uit aan een zalig verfrissende waterval met een prachtige lagoon. Geen achtergelaten afval, geen geluidsoverlast van tientallen toeristen, maar gewoon wij met ons groepje, genietend van een stukje ongerepte natuur. Een betere afsluiter konden we ons niet wensen! 
Alhoewel, de échte afsluiter was eigenlijk toen een uurtje voor we vertrokken iedereen van de groep een acute diarree-aanval kreeg. Haha, maar om de magie van het eiland niet te verpesten, zal ik daar niet verder over uitbreiden. We namen nog een laatste groepsfoto in de haven, namen afscheid en stapten op de wiebelige ferry. Na 5 minuten lagen we al in slaap op de boot, te dromen over THE ISLAND LIFE…  

* Wie ooit in Siquijor terecht zou komen, contacteer dan zeker onze vrienden van de mountaineersclub Tribu Walog en Budseed Productions om de mooie verborgen plaatsen van het eiland te leren kennen! https://www.facebook.com/pages/Siquijor-Adventures-and-island-Activities/1477241405885613?fref=ts & https://www.facebook.com/Budseedproduction2014?fref=ts