HET LEVEN ZOALS HET IS... IN PIT-OS!

Ik weet het, weer een even radiostilte… Van de vrije weekends zoveel mogelijk gebruik gemaakt om het mooie land te verkennen, druk gehad op mijn stage en ’s avonds vooral zin om thuis te komen, lekker te koken en iets gezelligs te doen. Die thuis, dat is al even niet meer ons appartement in Koa Tree House, maar ons huisje in Tapuko, Pit-Os. En het voelt veel meer als een thuis.

In februari vonden we het tijd om ons mooie appartement vaarwel te zeggen. Mooi, maar omringd door veel lelijkheid (verkeerslawaai, vervuiling, bedelende kinderen, hotels en de westerse mannen met witte sokken en een jonge Filipina aan hun arm, remember?). Voor de eerste maand was het daar goed en comfortabel, maar ik zocht meer. Of eigenlijk minder, te zien hoe je het bekijkt. Ik wou minder van het bekende en meer uit mijn comfortzone gehaald worden.

Dus haalden we ons appartementje leeg, klaar om aan een nieuwe episode te beginnen. Bye Koa, bye Ayala, bye drukke stinkende straten, bye Mustafa,… Maar ook bye grote kamer, bye zetel en kast, bye stromend water en bye douche.

Na een maand zijn we echt blij met die beslissing! Het was eerst nog een leeg huisje, met enkel een stenen pompbak en een bamboe bed erin. Maar ondertussen hebben we het al wat gezelliger gemaakt met een mat en kussens ter vervanging van stoelen en tafels, een matras op het bed en onze brieven en tekening aan de muur. De eigenaars van ons huis, ate Juliet en kuya Nestor zijn zo’n lieve mensen. Echt fantastisch hoe zij zorg dragen voor ons! Ate Juliet maakte al meteen zalig kitscherige bloemengordijntjes voor ons, Nestor knutselde een rekje in elkaar en bracht ons een frigo om te lenen. Zo waren onze eerste bezorgdheden meteen van de baan.
Geen stromend water hebben, stoort ons hier verbazend weinig. De waterput is vlakbij, en het is hier toch altijd warm dus een emmer koud water doet evenveel deugd als een echte douche. Alleen de handwas doen, dat is niet mijn favoriete jobke :p En volgens de kleine Alexa, ook niet meteen mijn grootste talent. Meestal zitten we dan 1 à 2 uur met onze drie buurvrouwen rond de waterput te wassen. Voor hen is dat dagelijkse kost. Zelfs de kleine Alexa kent de juiste technieken al, en zat me uit te lachen met mijn geklungel. Zo kwam het dat ik (tevergeefs) een les ‘handwassen voor dummies’ heb gekregen van een zesjarige Filipina…

We beginnen nu ook de andere mensen in het dorp beter te kennen. De kinderen die ons elke dag lachend toezwaaien of groeten met een ‘bless ko’-gebaar. Anfil op zijn fiets, de verlegen Sarah, Charlene die graag gitaar wilt leren, de rondrennende Junior met zijn rotte tandjes, Stanley & Daniel die zich verbazen over het wonder dat skype heet, de eeuwig schattige Bokbok & Saira,…
Allemaal kinderen die ervoor zorgen dat elke dag vrolijk begint!
Sommige volwassenen zijn al even enthousiast als ze ons zien toekomen. De super schattige tandloze ate Emirita, ate Elma met haar heerlijke buko en pinay pay (kokosdrankje en gebakken bananen, de verslaving van Sara & mij!), de kaart- en mahjongspelers onder het afdak, de gekke Brenda, Ellen en Nadeth, de magere verlegen Nestor met zijn geiten en de immer fantastische ate Juliet. Haar veranda met schommelstoel is al één van onze favoriete plekjes geworden, waar ze ons regelmatig komt vergezellen of lekker verse guava of pomelo brengt. Zalig om fruit vers uit de tuin te kunnen eten, zelf kokosnoten te mogen plukken, een jackfruit open te mogen snijden,…

Die kleine dingen als vers fruit, hartelijke begroetingen en de oneindige gastvrijheid maken het leven in Tapuko hier best wel aangenaam! De stijve spieren van de emmers water te halen, de kakelende hanen op elk uur van de dag (en nacht!), de wenende baby’s en de slechte muzieksmaak (melige balads of steeds herhalende popliedjes) nemen we er wel met veel plezier bij ;-) Hier hebben we tenminste het gevoel dat we iets beleven en hebben we gevonden wat we zochten: iets rustiger, groener en Filipijnser!